- Για έναν αναγνώστη που θα διαβάσει το βιβλίο σας, ο τίτλος «Αδέκαστα όνειρα» φαντάζει πραγματικά ταιριαστός. Εξηγήστε με λίγα λόγια για ποιο λόγο επιλέξατε αυτό τον τίτλο για το βιβλίο σας και πώς συνάδει με την πλοκή του βιβλίου;
Τα όνειρα των παιδιών μοιάζουν αδιαπραγμάτευτα ταυτόχρονα και η αθωότητα μιας ολόκληρης γενιάς που πέρασε και που απατηλά πίστεψε ότι μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. Κάτι που δεν δικάζεται, αλλά και παράλληλα ίσως δεν δικαιώνεται. Όταν αδειάσουμε το μυαλό μας από όλες τις χειραφετημένες πονηριές της επιφανειακής μοντέρνας ζωής, τότε επιστρέφουμε στην αγνότητα και στον ανθρωπισμό. Αυτό πραγματεύεται το βιβλίο, αυτή η δοκιμιακή νουβέλα θα έλεγα.
- Η πλοκή του βιβλίου εκτυλίσσεται ακολουθώντας τη ζωή του πρωταγωνιστή, ενός νέου με πολλές φιλοδοξίες και όνειρα. Περιγράψτε μας με λίγα λόγια τον πρωταγωνιστή.
Ο νεαρός όπως συχνὰ αναφέρεται στο βιβλίο είναι ένας παρατηρητής των γεγονότων γύρω του, έρμαιο των συνεχών κοινωνικών αλλαγών που συμβαίνουν παράλληλα με την ακόρεστη όρεξη για παιχνίδι. Ζει την κάθε στιγμή χωρίς απαραίτητα να αντιλαμβάνεται τη θέση του. Η ζωή στη δεκαετία του εβδομήντα και ογδόντα ήταν έξω, σε αντίθεση με το σήμερα και την εποχή του ατομικισμού. Ακολουθώντας τον νεαρό έως την ενηλικίωση, ο αναγνώστης συμπορεύεται στη δική του παραπλάνηση (του νεαρού) αλλά και τελικά στην αποκρυπτογράφηση του κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου.
- Μέσα από το βιβλίο σας διαφαίνεται η έντονη αντίθεση ανάμεσα στην αθωότητα και ξεγνοιασιά της παλιάς εποχής και στους έντονους ρυθμούς και τα άγχη της σύγχρονης ζωής. Ποια χαρακτηριστικά της παλιάς εποχής, που πλέον έχουν εκλείψει, νοσταλγείτε περισσότερο;
Δεν τίθεται θέμα νοσταλγίας, ίσως έτσι φαίνεται αλλά όχι. Κάνω μια παράθεση, έναν παραλληλισμό για να συγκριθεί από τον ίδιο τον αναγνώστη. Το θέμα μου είναι αν μπορεί να καταλάβει κάποιος το πρόβλημα του σημερινού νεωτερικού κόσμου. Αν ναι, τότε θα το λύσει και το βιβλίο σαν εγχείρημα-δοκίμιο, θα είναι πετυχημένο. Αν βλέπουμε δηλαδή την προσπάθεια ενός συστήματος να προπαγανδίσει τον εαυτό του, να αυτοδιαφημιστεί ως το καλύτερο και το μόνο. Κάτι που η γενιά του ροκ αμφισβητεί και δεν δέχτηκε!
- Ο ήρωας του βιβλίου σας ακολουθεί τις φιλοδοξίες του για να εκπληρώσει τα όνειρά του. Πόσο σημαντικό είναι να κυνηγάει κάποιος τα όνειρά του;
Όνειρα… θα έλεγα είναι η ίδια η ζωή. Είναι απόλαυση να θες να τη ζεις και να πράξεις την τέχνη του εφικτού. Τα απατηλά όνειρα δεν είναι κάτι καλό. Μπαίνουμε σε μια διαδικασία ανεκπλήρωτων επιθυμιών και μας λένε ότι το ταξίδι αξίζει! Ναι όντως, αλλά υπάρχει ένα «αλλά» που έγκειται στη χειραφετημένη καθεστωτική και μάλλον δυτικίζουσα προπαγάνδα που έχει μπει βαθιά στο πετσί μας, αλλά δεν αφομοιώνεται τελικά. Ίσως μόνο επιφανειακά.
- Γνωρίζουμε ότι είστε σκηνοθέτης και θεατρικά έργα σας, όπως το «Νάνι», έχουν παιχτεί στο παρελθόν στο ελληνικό θέατρο. Κατανοώντας ότι το θέατρο είναι η μεγάλη σας αγάπη, θα θέλαμε να μας πείτε πώς σας φάνηκε η εμπειρία της συγγραφής ενός βιβλίου.
Δεν είναι το πρώτο μου. Όσο με θυμάμαι, η γραφή ήταν μια διέξοδος από πολύ μικρή ηλικία. Ο λόγος, όμως, συγγραφής του συγκεκριμένου ήταν μια κουβέντα με φίλους σε ένα καφέ με την παρότρυνση και κατά λέξη του ενός «Μα γιατί δεν το γράφεις το πὼς μεγάλωσε ένα παιδί τότε στη ροκ; Θα μου άρεσε, θα το αγόραζα…» είπε ο πολύ καλός φίλος Γιώργος. Έτσι και του έκανα το χατίρι!
- Ποιες διαφορές πιστεύετε ότι υπάρχουν ανάμεσα στο θέατρο και στο βιβλίο, αλλά και τι κοινό πιστεύετε ότι έχουν αυτά τα δύο;
Διαβάζοντας Shakespeare, για παράδειγμα, όταν ήμουν σε νεαρή ηλικία, ήταν σαν να διαβάζω βιβλίο, ταυτόχρονα κοινωνικό, πολιτικό, ποιητικό, τα πάντα. Όπως το ίδιο μου έβγαζε και ο Tennessee Williams, αλλά παράλληλα θαύμαζα και λατρεύω τη θεατρικότητα και συνάμα λογοτεχνική δεινότητα του δικού μας Νίκου Καζαντζάκη. Θεωρώ ότι είναι πολύ κοντά και είναι αλληλένδετα.
- Ο ήρωας του βιβλίου σας τρέφει μεγάλη αγάπη για τη μουσική. Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος της μουσικής στη ζωή μας;
Θεωρείται η υπέρτατη τέχνη, μια μετάγγιση συναισθημάτων που όμως χρησιμοποιήθηκε αλλά και κακοποιήθηκε ποικιλοτρόπως. Αυτό δείχνει και πόσο σημαντική και συνάμα διεισδυτική είναι.
- Διαβάζοντας το βιβλίο σας, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται εις βάθος τη σημασία της ύπαρξης φίλων στη ζωή ενός ανθρώπου. Πόσο σημαντική είναι η φιλία στη ζωή μας;
Έχει τραγουδηθεί πολλάκις η φιλία. Δεν νομίζω ότι ένας άνθρωπος μόνος μπορεί να καταφέρει τον καλύτερο εαυτό του. Ένας μόνος σε ένα δάσος, όπως συχνά λέω σε συζητήσεις με φίλους, θα φαγωθεί από τα θηρία, μια ομάδα όμως φίλων χτίζει Παρθενώνα!
- Τι να περιμένουμε από εσάς στη συνέχεια; Θα εστιάσετε στη συγγραφή, στο θέατρο ή θα μοιράσετε το χρόνο σας και στα δύο;
Υπάρχουν ήδη κάποια έτοιμα συγγράμματα προς έκδοση και όσον αφορά στο θέατρο, μου έχει λείψει πολύ, αλλά περιμένω την κατάλληλη παρέα, μπουλούκι για να το απολαύσουμε! Έχουν γίνει πολλά στον χώρο και μετά την πανδημία, έχουν αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο δυστυχώς! Αλλά βλέπω νέα παιδιά με περίσσια όρεξη και με ιδέες μακριά από τις παλιές νόρμες οπότε είμαι αισιόδοξος φύσει και πνεύματι!
Ετικέτες: συνέντευξη συγγραφέως, Πρόδρομος Τροχίδης, Αδέκαστα όνειρα, Βιβλιοπηγή, εκδόσεις Βιβλιοπηγή, δεκαετία '70
Μια καταγραφή γεγονότων όπως τα βίωσε η γενιά της δεκαετίας του ’70, ένα λεύκωμα ενός παιδιού που περιγράφει τα γεγονότα όπως τα έζησε από τη δική του οπτική, με την αγνότητα και την αλήθεια ενός παιδιού.
Συγγραφέας, σκηνοθέτης
